Çok şey yazmak istediğim ama çok üşengeç bir anımda denk geldiğim başlık.
Yine de diyorum ki:
hiç değil,
istenilen kişinin önceliği olmamak asıl sıkıntı yaratan. O kadar boğuyor ki bu duygu kör oluyor, nankör oluyor insan.
Nitekim suç değil. Sonuçta
insan. Doymak değil, lezzet almak istiyor.
Demiş ya
Neruda insan için: "Ulaşamadığı her şeyin delisi, ulaştığı her şeyin nankörüdür." diye. Heh işte, Neruda bir miktar haklı.
Bir de şey var: belki herkes hak ettiğini yaşamıyor ama yaşadığını hak ediyor gibi. Kaderin ipleri o kadar sıkı bağlı değil ve dünya sadece başkasının kollarındayken güzel değil. (Çünkü dünya güzel değil ama burayı geçiyorum.)
Amma beylik cümle kurduk. Neyse, rakının adabındandır. İçersen kurarsın üç beş cümle. Hele kadeh sana kaldırılmışsa...
Şerefinize.